|
|
POLSKIE TOWARZYSTWO ETOLOGICZNEPOLISH ETHOLOGICAL SOCIETY |
PIOTR KORDA
Piotr
[Eugeniusz]
KORDA
(ur. 1922), s. Aleksandra, pol. weterynarz i etolog, po wojnie pracował
(1946-1961) jako aktor w Teatrze Nowej Warszawy (później Nowym), zaś po studiach
(1948-1953) na wydziale Weterynarii UW (następnie przeniesionym na SGGW) i
uzyskaniu dyplomu lekarza był (1953-1962) st. inspektorem sanitarno-wet. w
warszawskim Ogrodzie zoologicznym, 1962-1964 rozpoczął pracę
jako z-ca kier. ds. naukowych Zak³adu Hodowli Zwierząt Laboratoryjnych w
Łomnie k. Warszawy, po czym rok (1964-1965) pracował jako st. asystent w
Zakładzie Chorób Małych Zwierząt Wydziału Wet. SGGW w Warszawie, następne 4 lata
(1.7.1965-31.1. 1969) jako adiunkt był kierownikiem zwierzętarni w Wojsk. AM w
Warszawie, po czym rozpoczął pracę w Instytucie
Nenckiego, do 1974 jako kierownik oddziału zwierząt doświadczalnych, następnie
(od VI do XII) jako adiunkt w Zakł. Neurofizjologii, gdzie po habilitacji (1974)
został docentem tegoż Instytutu (1975-1990)
-
po restytucji Pracowni Etologii (1982) przechodząc w jej skład, a przed
przejściem na emeryturę pełniąc funkcję kierownika (1.2.1985-26.10.1990). Do
jego odkryć naukowych należy stwierdzenie, że starsze szczenięta psa domowego w
sposób instynktowy bywają tak samo karmione przyniesionym w żołądku pokarmem
przez samicę lub nawet samca, tak jak to ma miejsce u wilka czy likaona
-
o ile tylko zachodzą zbliżone do naturalnych warunki: legowisko jest oddalone od
karmnika. Stwierdził też zależność czasu przebywania suki w gnieżdzie od wieku
najmłodszego szczenięcia i temperatury zewnętrznej (analogicznie do opisanego
przez N. Tinbergena sachowania samca ciernika trójkolczastego). Korda jest
znakomitym popularyzatorem nauki: autorem etologicznej książki o wysokim
poziomie popularyzatorskim I zwierzęta nie samym chlebem żyją
(Warszawa 1956; tłumaczonej na kilka języków, w tym na węgierski), oraz
innej: Słonięta, małpięta, uczucia i... plusz (Warszawa 1977), a także
ekologicznej O zwierzętach prozaicznie czyli o zwierzętach i ich otoczeniu
(Warszawa 1965); ponadto napisał ciekawą sfabularyzowaną dwuczęściową powieść
dla młodzieży o udomowieniu wilka
-
Wadera
(Warszawa 1968) i Rudogrzywa
córka Wadery
(Warszawa 1975); z kontaktów z psami
-
także w praktyce weterynaryjnej
-
powstał tomik opowiadań Pies to też ktoś (Warszawa 1979); jest też Korda
(pod anagramowym pseudonimem Adam P. Adrok) autorem zoologicznych wierszyków dla
dzieci, które miały się nazywać “Czy wrona, to żona gawrona?”, ale w sytuacji,
gdy po wprowadzeniu stanu wojennego władzę objął WRON*
-
redakcja zaproponowała inną: Wiedzą wiewiórki, z czego robi się wiórki
(Warszawa 1983).
Epimeletic vomiting in
female dogs during the rearing process of their puppies. Acta Neurobiol. exp.,
32, 1972, ss. 733-747; Epimeletic (care-giving) vomiting in dogs: A study of
the determinating factors. Acta Neurobiol. exp., 34, 1974, ss. 277-300;
The effect of stimuli emitted by sucklings on tactile contact of the bitches
with sucklings and on number of licking acts. Acta Neurobiol. exp., 37,
1977, ss. 99-115.
* Dla
wiadomości przedstawicieli młodszego pokolenia: Wojskowa Rada Ocalenia
Narodowego.
Opracował Jerzy A. Chmurzyński
© 11 maja 2001 r.
