POLSKIE TOWARZYSTWO ETOLOGICZNE

Oskar Heinroth

Heinroth, Oskar (1871-1945), niem. zoolog, który po D. A. Spaldingu położył dalsze podwaliny pod etologię: był bowiem jednym z pierwszych, którzy zastosowali do zachowania się zwierząt metody anatomii porównawczej. W swych badaniach na kaczkach i gęsiach – które rozpoczął jako asystent (1898-1913) wykazał, że wrodzone wzorce zachowań instynktowych (instynkt) są skorelowane ze stanowiskiem taksonomicznym badanych ptaków, które z kolei zostało ustalone na podstawie cech morfologicznych. Ponownie odkrył wpajanie, zjawisko opisane w XIX w. przez Spaldinga, które wszakże poszło potem w zapomnienie. Wyniki prac etologcznych Heinrotha spopularyzowal jege uczeń, Konrad Lorenz, który go uważał za twórcę etologii (por. N. Tinbergen, W. H. Thorpe). Po roku 1913 Heinroth był przez podad 30 lat dyrektorem berlińskiego Akwarium.

Beiträge zur Biologie, insbesondere Psychologie und Ethologie der Anatiden. Verh. 5 Int. Ornith. Kongreß, Berlin, 1910, ss. 589–702; Lautäußerungen der Vögel. J. für Ornithologie, 72, 1924, ss. 223–244; Über bestimmte Bewegungsweisen der Wirbeltiere. Sitz.-ber. der Ges. Naturforsch.-Freunde, 1930, ss. 333–343; Aus dem Leben der Vögel. Berlin 165 (2. Aufl. [Verständl. Wiss.” Bd. 34]. Berlin 1955).

Na podstawie hasła w Wikipedia.de opracował Jerzy A. Chmurzyński (e-mail: j.chmurzynski@nencki.gov.pl) 8 lutego 2007 r.

Etologia
Pory Roku
Rocznice
Aktualności
Historia polskiej etologii
Piśmiennictwo behawioralne
Pracownia Etologii

Back to home page, Nencki home page